ضرورت آموزش حقوق شهروندی | قسمت دوم

در ادامه آموزش حقوق شهروندی، در سنین مربوط به ۱۲ تا ۱۸ سالگی مداخله در سطح فردی عبارتست از آموزش کامل مهارتهای زندگی، ادامه آموزش با رویکرد پیشگیرانه از آسیب های اجتماعی مانند پیشگیری از آسیب های نوپدید برای نوجوانان.
طبیعتاً بستر اجرایی آموزش مدارس، فرهنگسراها، کلینیکها و پایگاههای خدمات اجتماعی است که با نظارت کانون کلینیکها، بهزیستی، آموزش و پرورش، سازمان تبلیغات، صدا و سیما، بسیج، شهرداری و تربیت بدنی و با هدف ارتقاء آگاهی انجام می پذیرد.
اما آموزش حقوق شهروندی در سطح خانواده عبارت خواهد بود از آموزش مهارتهای زندگی، آموزش فرزند پروری، مشاوره های پیش از ازدواج، کنترل تنشهای خانوادگی توسط اعضای خانواده با هدف تحکیم خانواده صورت می گیرد.
اما در سطح جامعه ای مددکاران اجتماعی به آموزش تکمیلی مهارتهای زندگی و سنجش میزان آمادگی دانشجو برای ایفای نقش های زندگی، پرورش تاب آوری در برابر بحرانها و توانایی کنترل گرایش به سمت رفتارهای آسیب زا می پردازند.
در این میان نقش دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی بسیار برجسته است.

از نگاهی دیگر سو، به آنچه که تا بدینجا رفت، می بینیم که تأکید و تکیه اساسی بر آموزش هایی است که جامعه بر این بخش از بدنه خود تزریق می کند. طبیعتاً این آموزش بسته به شرایط کمی و کیفی ارائه، می تواند تأثیرات مثبت یا منفی خود را داشته باشد. مهمترین عامل آموزش دهنده است. سواد، تجربه، خلاقیت، مردم شناسی، طبع و ظرافت هنری در ارائه مطالب، انعطاف پذیری و درک شرایط سنی، قومی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی این قشر به کارساز بودن مباحث تزریقی کمک شایانی خواهد نمود.
در واقع این فرآیند آموزش شهروندی یک امر کاملاً تخصصی بوده که متخصص خود را طلب می کند.
احمد جبارزاده | مددکار اجتماعی

از سری یادداشتهای اختصاصی حقوق شهروندی

وبسایت تخصصی مددکاری اجتماعی ۲۰۱۵